یک سال حماقت، یک عمر حماقت

2 نظر

1. 
   بهراد ایکس در ۳۰ فروردین ۱۴۰۰

   سلام.
   ممنون که پست من رو به اشتراک گذاشتی.
   واقعیتش قدم اول پیشرفت اینه که مشکلات خودت رو بشناسی و بدونی که چیا اذیتت می‌کنن. بعد با مطالعه و این‌ها سعی بکنی تا خودت رو بهتر کنی. اولین قدم رو خیلی خوب برداشتی، توصیه می‌کنم مطالعه رو هم افزایش بدی تا اثرش رو ببینی تو کوتاه و بلند مدت. من به شخصه با ویدئوهای جردن پیترسن توی یوتیوب خیلی ارتباط می‌گیرم و خیلی کمکم کردن.
   ولی یه نکته‌ای هم که هست اینه: تفریح رو از زندگیت حذف نکن! (البته نمی‌دونم منظورت توی سطرهای آخر این بود یا نه ولی چیزی بود که حس کردم می‌خوای انجام بدی و یکم نگران کرد من رو.)
   ما ها تحت تاثیر جو یه سری تصمیمات ناگهانی می‌گیریم بدون این که از عواقبشون مطلع باشیم، حذف کردن تفریح هم یکی از این‌هاست. قرار نیست تفریح حذف بشه، قراره تفریح مدیریت بشه. این که یه بخشی از روز رو صرف عشق و حال بکنی نه تنها بد نیست، که ضروری هم هست. و عشق و حالش هم عشق و حالِ خالص باشه و نگی که من با کار هم حال می‌کنم! آدم‌ها اگه تفریح رو از زندگی حذف بکنن دچار خستگی روحی می‌شن و بازدهیشون میاد پایین. ولی کمال‌گرایی معمولا نمی‌ذاره تا با دل خوش تفریح کنیم و این یه مشکله. نباید کمال‌گرا بود!
   آدم‌ها قبل این که یه چیز «کامل» باشن، یه سری شامپانزهٔ فرگشت‌یافته هستن که خیلی از غریزه‌های میمون‌ها رو به ارث بردن، مثل نیاز به خواب، نیاز به روابط اجتماعی و نیاز به دریافت محبت و نیاز به تفریح.

   پاسخ
   • 
     نوید در ۱ اردیبهشت ۱۴۰۰

     سلام.
     مخلصم. به هرحال نوشته خوب شایستگی اشتراک گذاری رو داره. 🙂
     نمیدونم شاید تو از بیرون داری قضیه رو شفاف تر از من میبینی. اما دقیقا خودم برعکس چیزی که گفتی حس میکنم. حس میکنم که میزان مطالعه ام هرچند زیاد و فوق العاده نیست اما کافیه. یعنی مشکل من توی ورودی نیست. توی خروجیه. اون قدی که میدونم و خوندم، انجام ندادم و استفاده نکردم. خوبه بیشتر بخونم و منم نمیگم نباید بیشتر بخونم. اما میگم چیزی که اول باید درستش کنم عمل گراییه. این که دانسته هام به رفتارم نزدیک بشن (یا برعکس).
     و این که گاهی حس میکنم خوب خودم رو میشناسم. گاهی هم حس میکنم خیلی کم میدونم. مثلا من هنوزم با جدیت و علاقه مطالب مربوط به پیدا کردن هدف زندگی و غیره رو میخونم. مثل این نوشته از مارک منسون که امیدوارم بتونم ازش استفاده کنم.
     هرچند این بحث رشته و شغل و هدف زندگی هم که باعث شده حس کنم به قدر کافی خودمو نمیشناسم هم ریشه اش بر میگرده به این که تا حالا اصلا کار نکردم (همون بی عملی که بالاتر اشاره کردم). اگه مکانیکی وایمیستادم میفهمیدم به مکانیکی و کثیف کاری هاش علاقه ندارم. اگه فروشندگی کرده بودم مطمئن میشدم که واسه اش ساخته نشدم. اما تا الان فقط تونستم حوزه گرافیک و نوشتن و برنامه نویسی رو امتحان کنم (اونم باز نه در حدی که کار بشه و ازش پول در آورد). که هنوزم در مورد نویسندگی و گرافیک و نقاشی مطمئن نیستم که به دردشون میخورم یا نه.
     اون پاراگراف آخر هم دلم نیومد عملیش کنم. اما آهنگهامو نصف کردم. از ۵۰۰ رسوندم به ۲۵۰٫ که خودش پیشرفته. 🙂
     من شاید یه روح کمالگرایی ریز داشته باشم (شایدم همه مون داریم اما حوزه اش فرق داره). مثلا لکه چسبیده توی سفره رو نمیتونم تحمل کنم. یا ماسکی روی صورت کج بایسته. اما همونطور که میبینی ۱۸۲ نوشتۀ مسخره رو که توی خیلی هاشون گفتم ادیت و آپدیت میکنم، تحمل کردم و توی حوزه وبلاگ نویسی تنبلی بر کمالگرایی شکست سنگینی وارد کرده.
     خلاصه خواستم بگم خوشبختانه تفریح به راحتی از زندگی من حذف نمیشه. مشکل اصلی اینه که میخوام کمتر بشه تا جا برای چیزهای مهم تر باز بشه.
     کشنده ترین چیز ترکیب بلند پروازی (که شاید شکلی از کمالگرایی باشه) و تنبلیه. و من به این بیماری دچارم.
     مرسی که سر زدی. و مرسی که برام نوشتی. باعث شد منم یکم فکر کنم و شاید یه اثر ریزی روی روح تنبل من بگذاره.

     پاسخ