پیدا کردن جای خود بین آدم‌ها

10 نظر

1. 
   Mi در ۱ مرداد ۱۴۰۲

   درود
   نوید عزیز این
   بهترین وبلاگ که خوندم
   خیلی سپاسگزارم که تجربه های خوبتو باهاشون درمیون میزاری💖🦩🌿

   پاسخ
   • 
     نوید در ۱ مرداد ۱۴۰۲

     سلام و درود.
     خوشحالم که از این وبلاگ خوشت اومده. 🙏

     پاسخ
2. 
   ماهد توسلی در ۴ آبان ۱۴۰۱

   سلام نوید عزیز؛ خنده رو لب هات !
   جمله معروفی که استاد محمدرضا شعبانعلی هم چندباری گفته:
   هیچکس از متوسط اطرافیانش چندان بالاتر نمی رود.
   به شخصه آدم برونگرایی هستم و خیلی زیاد حرف می زنم و چون ورودی های زیادی هم دارم حرف های تکراری کمی بطور کلی می زنم. دوستیابی برای من خیلی جذابه ولی تا همین یکی دو سال پیش که با مفهوم شبکه سازی آشنا نشده بودم چندان حرفه ای بهش فکر نمی کردم. در حقیقت به دنبال جذب همه بودم و اینکه خودم رو به شکلی جذاب نشون بدم.
   در این یکی دوسال به پذیرش خود رسیدم که واقعا مسیر سختی بود. آدم های نزدیکم رو عوض کردم و وارد دنیاهای جدیدی شدم، در هایی رو باز کردم که از وجودشون بی خبر بودم. خودم شدم و از خودم دیگه خجالتی ندارم.
   من دوستی و آشنایی رو به شکل مدارهای شیمیایی میبینم. یک سری آدم ها در مدار نزدیکتر و یه سری در مدار های دورتر. ملاک من طبیعتا شناخت و میزان ارتباط هست. از طرفی سعی میکنم با آدم های متنوعی در ارتباط باشم که یک وقت دچار تعصب نشوم.
   خودت بودن(شفافیت) و رعایت نکردن قوانین مزخرف جا افتاده و عرف روابط به من کمک کرد سه رفیق خیلی خوب پیدا کنم که در یکسال اخیر هر روز یا برای هم زنگ زده ایم یا چت کرده ایم یا ویدئوکال رفته ایم.
   یکی از مواردی که خیلی در مدل ذهنی من وجود داره اینه که نباید از کسی انتظار بی خود داشته باشی. یعنی اگر من کاری انجام میدم چون دوست دارم انجامش میدم نه چون فیدبک بگیرم یا متقارن سازی رخ بده. اصطلاحی که در مباحث تصمیم گیری با عنوان تصمیم گیری فارغ از نتیجه بیان میشه.
   یونگ در مدارهای خودش بیان میکنه بسیاری از مشکلات ما ناشی از نگرانی از موضوعاتی هست که در دایره اختیارات ما نیست.
   حال دلت شاد .

   پاسخ
   • 
     نوید در ۴ آبان ۱۴۰۱

     سلام ماهد جان
     امیدوارم حالت خوب باشه.
     توضیحاتی که درباره نگاه خودت به دوستی و شبکه سازی و روش دوست یابی گفتی برای من خیلی جالب بود. من درونگرا هستم. البته که به نظرم این تقسیم بندی یکم اشتباهه. چون منِِ درونگرا در بعضی موقعیتها میتونم کاملا برونگرا بشم.
     اما در کل حس میکنم موقعیتهایی که باعث من داخلشون رفتار درونگرایانه دارم از برونگرایانه ها بیشتر هستن.
     خلاصه ممنون که روش خودتو توضیح دادی. من بخش شفافیت رو خیلی نمیتونم بهش عمل کنم. نه که دروغ بگم، اما واقعا خیلی از حرفها هست که شاید به هیچکس نمیتونم بگم. با اینحال همیشه تا جای ممکن سعی کردم تصویری که از خودم در جاهای مختلف (بین افراد مختلف) میسازم تا حدی یکسان باشه. هرچند که به نظرم «رفتار بر اساس موقعیت» هم غلط نیست و لازمه.
     امیدوارم همیشه پیروز و تندرست باشی.

     پاسخ
     • 
       ماهد توسلی در ۶ آبان ۱۴۰۱

       اگر مایل هستی یه میل(ایمیل) بهم بده برات یچیزی بفرستم که شاید کمکت کنه، البته قطعا یه چیز عامه پسند و عرف نیست.

       پاسخ
       • 
         نوید در ۷ آبان ۱۴۰۱

         سلام ماهد عزیز
         به همین آدرس ایمیلی که زمان گذاشتن کامنت وارد کردی الان یه ایمیل میزنم.
         بابت لطفت ممنونم.

         پاسخ
3. 
   فاطمه خادم الحسینی در ۲۵ بهمن ۱۴۰۰

   سلام
   متن بلند و جالبی بود ولی یک نفس خوندم از بس که باهاش همزاد پنداری کردم!
   من هم بین دوستام یکم مشنگ بودم نه در دبستان حتی راهنمایی و دبیرستان!
   چون تلاش اونا برای تیزهوشان یا دانشگاه میدیدم ولی من تو حال خودم بودم!
   با بعضی تاپ ها حسرت میخورم که چرا دوست نشدم و الان هم اونقدر ازشون دورم که نمیتونم!

   از نظر فرهنگی  پاینتر بودم همون زمان هم میدونستم و میفهمیدم و همش باعث عذاب وجدان و خجالتم میشد من وقتی همسن شما بودم هم جز اینکه خودم رو از اون افراد دور کنم راهی نداشتم!!! و بعد وقتی متوجه شدم چرا عقب نشینی کردم که بیست و سه چهارسالم بود!
   و پایینتر از اون آدمها هم دوستی باهاشون رو دوست نداشتم حالا بالا و پایین نسبی هست چون من کسایی رو دوست دارم که در حال پیشرفت فرهنگی و علمی و… اینا باشن و بالا میدونم وگرنه حسرتی ندارم که چرا با دوستی با دخترهای فامیل که پیشرفتشون توی آرایش و عملهای زیبایی هست رو از دست دادم یه جورایی تنهایی رو انتخاب کردم!
   دانشگاهم دقیقا کسی با این مدل فکر پیدا نکردم و دوتا دوست صمیمی ترم رو تو دانشگاه در حد همون دانشگاه نگه داشتم و باعث اعتراضشون میشدم که چرا انقدر زود میری خونه و چرا با ما کافه نمیای؟ البته اینو یکم حسرت میخورم که حداقل لذت میبردی از جوونی و جاهلی که اونم نبردی😅
   وقتی هم به فکر افتادم که یک پسر داشتم و به شهر کوچیکتر نقل مکان کردم و همون رابطه های نصفه نیمه ام رو هم از دست دادم و عملا فقط چند نفر فامیل که اصلا با معیار های من جور در نمیان موندن برام و و قتی تصمیم گرفتم آدم های غریبه رو پیدا کنم تو جاهایی مثل کتابفروشی یا کلاس های داستان خوانی برای بچه ها اون وقتم کرونا اومد و ناکام شدم!
   الان هم قراره کنکور بدم! شاید باز تو محیط دانشگاه و جاهای دیگه اش بتونم بگردم و دوست های بهتری پیدا کنم! و البته هدفهای دیگه ای هم دارم از دانشگاه رفتن😅 من هم وبلاگم رو به همین منظور ایجاد کردم! و البته هدفهای دیگه!😁 اصلا پست یکی دوتا قبلیم رو به همین منظور گذاشتم ولی بخاطر اینکه هیچ کامنتی نخورد ولی دیده شد خیلی نا امید شدم !
   من هم از وقتی میانگین دوستان و اطرافیانم رو سنجیده ام ترجیح دادم قطع رابطه کنم و با نویسنده های کتابها وقتم رو بگذرونم(یعنی کتابشون رو بخونم) که میانگیم رو بیارم بالاتر
   منم به متمم زیاد فکر میکنم ولی نمیدونم چرا کمالگرایی باعث میشه نتونم کامنت بزارم(حالا بد ننویسم؟ بعدا پشیمون نشم؟ اصلا باید درسها رو به ترتیب بخونم؟ بزار بعد کنکور)
   منم تو خانواده وصله ناجورم! حرفهام اصلا با بقیه جور نیست و این حس با اینکه پر حرفم باعث میشه در جمع های بخصوصی(جمع دخترای فامیل) کم کم عقب نشینی کردم و انزوا رو انتخاب کردم! یا کمک به صاحبخونه برای پذیرایی!
   منم فیلم اقای شعبانعلی رو که دیدم عاشق اون جمعی شدم که اصلا بهشون نمیام! و بازم وصله ناجورم! و درحدشون نیستم!
   شما حداقل اقای هیوا رو دارید😁🤭 همین رابطه حفظ اش خیلی سخت و البته مهمه چون هر رابطه ای شدیدا بالا پایین داره و نباید بخاطر یگ اتفاق بزنیم بترکونیمش و بدی هر رابطه ای باعث عقب نشینیمون نشه اگه حداقل نیازهامون رو برطرف میکنه باید برای حفظش شدیدا فداکاری کنیم(من این رو از مژده شاه نعمت الهی یادگرفتم که همش تو صحبتاش وقتی از دوستاش میگه که چه کارهایی براش میکنن میگه دوستی شدیدا نیاز به وقت توجه و فداکاری های زیادیه!)
   با توجه به اینکه ۶ساله ازدواج کردم میتونم بگم لبخند ها  هم میتونن تکراری نشن😊
   تا حتی در پینوشتتون هم من همذات پنداری کردم! چون منم هی کامنتم رو خوندم که ایا بزارمش.؟ این حرفا زیادی شخصی نیست؟😂

   پاسخ
   • 
     نوید در ۲۶ بهمن ۱۴۰۰

     سلام
     بابت این پیام دلگرم‌کننده ممنونم.
     و چقدر جالب که انقدر تجربیات مون شبیه هستن.

     بالا بردن میانگین اطرافیان حالتهای مختلفی داره. یکیش اینه که ما بریم سمت آدمهای بالاتر از خودمون و اونها مارو بالا ببرن (که این زیاد جالب نیست. چون اونها هم دلشون میخواد با آدمهای بالاتری بچرخن و ممکنه ما رو پس بزنن. همونطور که ما پایینترها رو پس میزنیم).
     یکی دیگه اینه که انقدر خوب بشیم که خود به خود آدمهایی که به نظرمون بالا یا باارزش هستن بیان سمت مون یا حداقل اگه رفتیم سمت شون با آغوش باز بپذیرن مون (که این حالت به نظرم خیلی ایده آله اما شدنی هم هست).
     یک چیز دیگه هم اینه که سعی کنیم همین کسانی که اطرافمون هستن و به هردلیلی باهاشون صمیمی هستیم یا اشتراکاتی داریم رو یکم هل بدیم به سمت و سویی که میخوایم. نمیتونیم کاملا تغییرشون بدیم اما میتونیم به ایده آلهای خودمون نزدیک شون کنیم. البته میدونم این خیلی سخته و در ۹۰درصد مواقع حاصلی نداره. مثلا ممکنه شما برای ۵ تا از دخترهای فامیل وقت بذارید که مثلا به وبلاگ نویسی/خوانی یا کتابخوانی علاقه مندشون کنید اما در نهایت یکیشون تحت تاثیر شما قرار بگیره.
     من برای بالا بردن میانگین، سعی میکنم بیشتر از روش دوم و کمی هم از روش سوم استفاده کنم.

     نمونه واقعی بخوام بگم در طول چند سال اخیر من ۴ نفر از دوستام رو به کتاب خوندن تشویق کردم. در نهایت یکیشون کتابخون شد. اما همین یک نفر شد پایِ خریدن کتاب و کتابخونه رفتن من. و با هم کلی موضوع بیشتر برای حرف زدن پیدا کردیم. و به جای اینکه من همه‌ش به اون کتاب معرفی کنم اونم به من چیزهای جالب معرفی میکنه. کار خاصی هم نکردم براش. یکم تشویقش کردم. بهش چندبار کتاب قرض دادم. بعد رفتیم نمایشگاه یا انقلاب (یادم نیست دقیق). و دیگه خودش راه افتاد.

     من به دوستهای احتمالیِ دانشگاه امید زیادی ندارم ولی به قول شما حداقل میتونم از لذت و جاهلی‌ش استفاده کنم. 🙂
     ایشالا کرونا هم کم کم میره کنار و شما هم به برنامه هاتون میرسید. منم برای «اجتماعی‌تر شدن» برنامه هایی دارم. و اتفاقا اونها هم بهتره توی فضای غیرویروسی جلو برن.

     اتفاقا توی اینوریدر وبلاگتون رو اضافه کردم که بتونم راحت پیگیرتون باشم. کلا چند وقته وب کمتر میخونم، اما حتما میخونم تون و مهمون وبلاگتون میشم. خوشحالم که فعالیت رو از سر گرفتید.

     من توی متمم خوانی خیلی افتضاح عمل کردم. ۵ ماه هم بیشتر تا پایان اکانت ویژه ام نمونده (و تا الان استفاده ویژه ای ازش نکردم). امیدوارم حداقل توی این مدت باقی مونده یکی دوتا دوره خوبش رو تموم کنم.
     دوره هایی که زیاد تعریفشون رو شنیدم و خودم میخوام بخونم (حالا نه توی این ۵ ماه، ولی کلا میخوام بخونم) اینها هستن:
     دوره مهارت یادگیری – دوره تفکر سیستمی – دوره مدل ذهنی – دوره تصمیم گیری – دوره تفکر نقادانه (مدیریت زمان هم قبلا خوندم اما ازش استفاده واقعی نکردم)

     حق با شماست. حفظ ارتباط هم پیچیدگی خودشو داره. مخصوصا که هرچی جلوتر بریم همه چی از حالت رنگاوارنگ و تمیز خارج میشه و به واقعیت نزدیک تر میشه.
     فکر این خانم شاه نعمت الهی روانشناس یا مشاور تربیت کودک باشن. از عنوان گفتگوهاشون توی آپارات به نظر میاد به موضوعات جالبی میپردازن. ممنون بابت معرفی. البته به درد خودم که نمیخوره (تربیت فرزند رو میگم)، اما توی اطرافیان مون مادران نیازمندان به آموزش زیادن. :))

     چه خوب. بهتون تبریک میگم و براتون آرزوی شاد و خوشبختی دارم.
     احتمالا باید میگفتم «احتمال تکراری شدن ویژگی های بد پایین تر است.» 🙂

     راستی حیفم میاد نگم. وبلاگ مارک منسون (markmanson.net) رو از دست ندید. حرفهایی که درباره رابطه عاطفی میزنه واقعا عالیه. البته من فقط منطق حرفهاش رو درک میکنم و تصوری از اینکه در دنیای واقعی چجوری میشه ندارم.
     دو سه تا کتابم ازش ترجمه شده که خیلی خوبن اما ارتباط مستقیم و دقیقی با مسائل عاطفی ندارن (هرچند اون مدل ذهنی که توی هنر ظریف رهایی از دغدغه ها توضیح میده به شدت روی این ابعاد زندگی تاثیر میزاره). احتمالا کتابهاش رو خوندین یا اسمشون رو شنیدین. اما گفتم محض احتیاط معرفی کنم.

     اینجا خبری نیست. رهگذر کمه. 🙂 ولی اگه خواستید میتونم کامنت تون رو پاک کنم (یا از دید عموم مخفی کنم). اصلا تعارف نکنید، اگه احساس کردید لازمه بگید (حتی ممکنه بعدا نظرتون عوض بشه. هیچ اشکالی نداره).
     من اگه دست خودم بود ۹۰ درصد کامنتهام در سراسر وب رو پاک میکردم. :)))

     پاسخ
4. 
   مهدی در ۱۸ بهمن ۱۴۰۰

   پست جالبی نوشتی
   یه قسمت خیلی بزرگ زندگی که رد کردنش سخته اینه که آدم ببینه واقعا بزرگتر هاش چجوری زندگی کردن و اون روش زندگی کردنشون چه نتیجه ای بهشون داده. قدم بعدی شکستن همون چیزایی هست که یادگرفته به امید این که یونیورس بهش روش جدید رو یاد بده. بنظرم شجاعت میخواد و حواس جمع میخواد و خیلی خوبه آدم یه جور رفرنس داشته باشه تا خیلی هم از خودش دور نشه. ولی دور شدن از خود کمک میکنه که آدم از دور و از بیرون خودش رو ببینه و بتونه آنالیز کنه.
   بنظرم آدم باهوشی هستی که انقدر با جزییات فکر میکنی فکر میکنم زیر ۲۰ سالت هم باشه. زندگی خیلی طولانیه و خیلی خوبه که منتور داشته باشی. ولی حواست باشه که اون منتور هم حدی داره و یه جایی متوقف شده. عین ساندیس که آخرش تموم میشه و دیگه بعد از یه جایی فقط صدا میده، باید ساندیست رو عوض کنی و بیشتر یادبگیری تا به اونجایی برسی که دیگه تو آدم بزرگه باشی و آدمای اطرافت آدمای سالمی باشن به لحاظ روحی و فکری. یه پروسه ی خیلی طولانیه و قطره قطره جمع میشه. صبر رو به آدم یاد میده چون آدم خودش رو مثل یه بچه بزرگ میکنه.

   پاسخ
   • 
     نوید در ۱۹ بهمن ۱۴۰۰

     سلام مهدی عزیز.
     آدمهای بزرگی که میدونم کلی چیز برای یاد دادن به من دارن کم نیستن (به لطف اینترنت و کتابها). یعنی از سمت فرستنده مشکلی نیست. مشکل از منه. دریافت هم میکنم اما عمل نمیکنم.
     لطف داری. آره متاسفانه من دهه هشتادی هستم (۸۲).
     نکته خوبی بود. البته ایکاش آدمها به آخرهای دانش و تجربه شون که میرسن واقعا مثل ساندیس یه صدایی از خودشون بدن که ما به موقع متوجه بشیم. 🙂
     دقیقا منم دغدغه ام اینه که همین آدمهای سالم رو پیدا کنم، البته سالم بودنشون کافی نیست، باید کمی هم اشتراکات ارزشی/فکری داشته باشیم. اینجور آدمها سخت پیدا میشن و میدونم بین هم‌دوره‌های خودم حتی کمیاب‌تر هم هستن.
     تعبیر بچه بزرگ کردن جالب بود واقعا.
     یه تعبیر قشنگ دیگه که با این حرفت یادم افتاد، اون مجسمه هه ست که داره خودشو میتراشه. مثل این عکس:
     https://i.pinimg.com/474x/d6/b6/97/d6b697d9e689c4ebb4070ead7b943a7e.jpg
     صادقانه بخوام بگم، این کامنت یکی از کامنتهای سنگین بود که دریافت کردم و احتمالا نباید زود جواب میدادم. و منم الان از نظر فیزیکی خسته و داغونم. بنابراین اگه خیلی پرت حرف زدم معذرت میخوام. (شاید بپرسی چرا توی این وضعیت داری کامنت تایید میکنی و جواب میدی، باید بگم که دارم در برابر رفتن به رخت خواب مقاومت میکنم و کسی که نمیخواد به رخت خواب بره به هر ریسمانی چنگ میزنه.)
     شاد و تندرست باشی.

     پاسخ