پیش‌نوشت
من وبلاگ‌نویس بی‌تجربه و آماتوری هستم. سابقۀ زمانی زیادی هم در وبلاگ نویسی ندارم. حتی الان هم که وبلاگ دارم نسبت به خیلی از عزیزانی که می‌شناسم،کمتر و بی‌کیفیت‌تر می‌نویسم. اما خدا رو شکر تا الآن از رو نرفتم. پس اول همۀ جملات من این عبارت رو در نظر بگیرید: «از دید منِ از همه ناآشناتر و بی‌سوادتر در وبلاگ‌نویسی».
حتی می‌تونید این نوشته یا احیانا این سری نوشته رو راهی برای اجتناب از خالی نبودن عریضه بدونید. باور کنید وبلاگ نویسی یکهو سخت می‌شه. اول که اومدم کلی حرف و ایده داشتم. به مرور ته کشیدم. البته به میزان مطالعه‌ام ربط داره. بریم سراغ اصل مطلب (معمولا اصل مطلب دوتا کفتر عاشقن که قراره سنگاشونو وا بکنن و برن پای سفره عقد).
وبلاگ چیست و چه کاربردهایی دارد؟
به نظر من وبلاگ محلیه که ما نوشته‌های متنی رو بر روی سایت منتشر می‌کنیم. بعضی سایت‌ها فقط وبلاگ‌ان یعنی صفحه اصلی همون صفحه نوشته‌هاست که نوشته‌های جدید داخلش ظاهر می‌شن.
و ممکنه یک سایت تجاری (فروشگاه اینترنتی مثل دیجی‌کالا یا فروشگاه محصولات آموزشی مثل فرادرس) برای جذب بازدیدکننده و مخاطب وبلاگی تاسیس کنه. چون اولا اینکار باعث می‌شه مشتری احتمالی خیلی راحت‌تر بهش اعتماد کنه و دوما همۀ ما وقتی یکی برامون یه کاری انجام میده (حتی در حد راهنمایی ساده برای خرید موبایل) بهش احساس خوبی پیدا می‌کنیم.
وبلاگ نویسی در ایران
در دهۀ هشتاد شمسی در ایران وبلاگ‌های زیادی به وجود اومد. بیشترشون حالت دل‌نوشته و خودمونی داشتن. اما به مرور با اومدن شبکه‌های اجتماعی بیشتر نویسنده‌ها و خواننده‌ها مهاجرت کردن.
راستش خود من اینها رو ندیدم بلکه نوشته‌های عزیزانی که اون موقع توی گود بودن این مطالب رو خوندم.
به هرحال؛ چند سالی هست که در ایران وبلاگ نویسی داره احیا می‌شه اما خیلی بهتر از قبل. دل‌نوشته و ناله و مویه هنوزم هست (شاید خودمم اینکار رو انجام بدم) اما تعداد وبلاگ‌های تخصصی و قوی رشد مثبتی داشته. مثلا استاد محمدرضا شعبانعلی از اوایل سال ۱۳۹۱ (پیوند) با اسم خودشون سایت شخصی خودشون رو راه اندازی کردن، و تا امروز هم فعال هستن. با تشویق ایشون تعداد خیلی زیادی از مخاطبان‌شون وبلاگ‌های خودشون رو راه اندازی کردن.
مثلا استاد عزیزم آقای شاهین کلانتری (که من با تشویق ایشون وبلاگ‌نویسی رو شروع کردم) خودشون به توصیه آقای شعبانعلی وبلاگ‌نویسی رو شروع کردن.
یکم که توی سایت عزیزانی مثل آقای شعبانعلی، آقای کلانتری یا آقای حسین قربانی بگردید، متوجهِ نظم‌شون در نوشتن و بهبود تدریجی در نوشته‌ها می‌شید. پس یعنی همه از اول درست و دل‌نشین و مفید نمی‌نویسن. اون اوایل فقط به نوشتن اهمیت دادن. نه چیزهای حاشیه‌ای مثل سئو و جذب بازدیدکننده و غیره.
مزایای وبلاگ نویسی
همین تیتر رو گوگل کنید و به کلی مطلب خوب می‌رسید. اما برای اینکه من هم مفید واقع بشم می‌گم. خود من هدف اصلی‌ام از وبلاگ‌نویسی بیشتر و بهتر یاد گرفتن هست.
چطور بیشتر یاد می‌گیرم؟ اگر مجبور باشم هرهفته چندین پست منتشر کنم، نمی‌تونم کپی پیست کنم یا چرت و پرت بنویسم، پس مجبورم بیشتر مطالعه کنم و یادگیری رو هیچوقت کنار نذارم.
چطور بهتر یاد می‌گیرم؟ یکی از بهترین روش‌های یادگیری نوشتن هست. من یکبار مطلبی رو می‌خونم یا احیانا از طریق دیگه‌ای مثل پادکست یا ویدئو یاد می‌گیرم. با اضافه کردن دانسته‌های قبلی و نظر و ایده‌ای که به ذهنم می‌رسه همون‌ها رو اینجا می‌نویسم. همۀ اینها باعث تثبیت یادگیری می‌شه. و اگر خوش‌شانس باشید ممکنه به ایده‌های جدیدی هم برسید.
اما ممکنه اهداف دیگری هم وجود داشته باشن، مثل کسب درآمد به صورت غیرمستقیم. مثلا آقای نیما شفیع زاده در سایت شخصی‌اش مطالب تخصصی در حوزۀ شبکه‌های اجتماعی، کسب و کارهای اینترنتی و غیره می‌نویسن. یا آقای کلانتری از نویسندگی، وبلاگ‌نویسی، تولید محتوا و … می‌نویسن. حالا ممکنه یکی دوره‌های آموزشی رو به مخاطبانش بفروشه یا از تبلیغات درآمد به دست بیاره.
باز هم می‌گم بهترین راه گوگل کردنه. یکم بگردید درباره کسب درآمد از وبلاگ‌نویسی و تولید محتوا کلی مطلب خوب پیدا می‌کنید.
چطوری وبلاگ نویسی کنم؟
چندتا راه هست. اول اینکه توی ویرگول یه حساب بسازید و در عرض چند دقیقه شروع به نوشتن و انتشار نوشته‌هاتون کنید. این سریع‌ترین و راه‌ترین راه هست. و تقریبا هم هیچ هزینه‌ای نداره. به جز اینترنت و وقت باارزش شما. البته ویرگول چیزی بین وبلاگ و پیج شما خواهد بود و به اندازه بلاگ شخصی یا بلاگفا دست‌تون باز نیست. چیزی به اسم شخصی سازی هم وجود نداره.
دوم، توی سرویس‌های بلاگ‌دهی مثل بیان، بلاگفا و یا بلاگ اسکای وبلاگ خودتون رو راه بندازید. راستش چون من از اینا استفاده نکردم مطمئن نیستم اما به احتمال خیلی زیاد اینها هم رایگان یا با قیمت خیلی پایین خدمات ارائه می‌کنن. می‌تونید با دامنه شخصی‌تون وبلاگ داشته باشید به علاوه نام دامنه اون سرویس، مثل این آدرس:
http://setareardanizade.blog.ir/
سوم اینکه مثل من و خیلی‌های دیگه سایت شخصی خودتون با دامنه و هاست اختصاصی راه اندازی کنید. این راه هزینه داره. باید برای هاست و دامنه، سالانه مبلغی رو بپردازید. اما اینکه قالب بخرید یا از قالب رایگان استفاده کنید به خودتون بستگی داره.
سایت شخصی نسبت به دو مورد اول مزایا و معایبی داره.
مزایا:
- داشتن مکان مستقل (ساختن قصر خودت یا چادر زدن وسط حیاط ویلای دیگران)
- دستِ باز در شخصی سازی ظاهری
- حرفه‌ای و جدی جلوه کردن و داشتن پرستیژ 😉
- انگیزه بیشتر برای نوشتن (به دلیل مالکیت کامل و اینکه هزینه کردیم برای سایت‌مون)
معایب:
- هزینه‌ها
- دردسرهای فنی (یکم باید با سازوکار سیستم‌های مدیریت محتوا مثل وردپرس و راه اندازی سایت آشنا باشید)
- نبود مخاطب (اون اوایل خیلی سخت دیده و خونده می‌شید – اما توی سرویس‌های وبلاگی و ویرگول خیلی زود دیده می‌شید)
این مطلب رو شاید آپدیت کنم اما به احتمال زیادتر اگر مطلبی داشته باشم به صورت جداگانه می‌نویسم. اما در اینجا بهش لینک می‌دم.
لینک‌های مفید و مرتبط:
لذت شگفت‌انگیز وبلاگ‌نویسی+لیستی از وبلاگ‌های مفید
وبلاگی دربارۀ رشد شخصی بنویسید
ساختن زندگی با وبلاگ نویسی | ۷۵ جمله دربارۀ تولید محتوا و نویسندگی آنلاین
حس شگفت‌انگیز داشتن یک وب‌سایت
ده نکته پس از ده سال وبلاگ نویسی (قسمت اول)
وبلاگ‌های دوستان آقای محمدرضا شعبانعلی
