جنگ بی‌پایان من

4 نظر

1. 
   مجتبی در ۳۰ بهمن ۱۴۰۰

   سلام نوید.
   عنوانِ my never-ending war عنوانی بود که یه دید جامع و کلی رو قبل از شروع مطالعه‌ی پست، نسبت به متن برام شکل داد.
   اشاره به تفاوت بین جنگ و نبرد خیلی جالب بود. مخصوصا اینکه زندگی یک جنگه؛ اما این جنگ از نبردهای متعدد تشکیل شده.
   مثل همین عملیات بیت‌المقدس که «بخشی» از جنگ ایران و عراق بوده.

   تازه یه نکته جالب‌تر هم اینکه شاید بشه گفت روان انسان هم همینطوریه.
   یعنی طبق IFS، روان از «پارت‌»های مختلفی تشکیل شده که هرکدوم بخشی از ما رو تشکیل میدن و به قول تو توی متن(با اندکی تغییر و دستکاری):
   “هرچه‌قدر هم که بخواهیم بخش‌های ناپسندمون یا ویژگی‌های بدِ شخصیتی رو خفه کنیم یا اون زیر میرا نگه داریم، بالاخره خودشون رو نشون میدن و ممکنه بزنن پوست کله‌مون رو حسابی بکَنن.” 🙂
   اما جالب‌ترتره وقتی به انتهای متن رسیدم و جنگ زندگی رو در قالب نبردهای مختلف بررسی کردی، یهو جرقه‌ی این نکته هم توی ذهنم خورد که:
   «شاید هرکسی توی زندگیش یکی دو تا عملیات کربلای ۵ داره!»
   یعنی چی؟
   یعنی عملیات و نبرد خیلی سخت و پرتلفات اما سرنوشت‌ساز.
   باز دوباره این رو هم به پارت‌های روان ربطش دادم و گفتم:
   “”ئه‌ئه؟! نکنه روان ما هم یکی دو تا «پارت» داره که مشاهده و کنترل کردنشون مثل همین عملیات باشه؟
   مثلا یه نفر مثل خودم (و شاید هم تو) مدیریت پارتِ «اهمال‌کار یا کمال‌گرا»ش، اون «نبرد» کربلای پنج در «جنگ» زندگیش باشه؟
   یا یه نفر دیگه پارت دروغگوش اون چیزی هست که در جنگ زندگیش سرنوشت سازه؟
   …
   .
   البته یه نکته
   می‌دونم که اینها یه مدله و کلی عیب و ایراد داره و من و تو یا هرکس دیگه نمیتونیم به یه شیوه بهش نگاه کنیم؛ اما به نظرم مدل قشنگ و ملموسیه و شاید بتونه به درک بهتر از خودمون و زندگیمون کمک کنه. 🙂
   مرسی

   پاسخ
   • 
     نوید در ۳۰ بهمن ۱۴۰۰

     سلام مجتبی.
     خوشحالم که از متن و URL راضی بودی. 🙂
     خودم به شخصه URL انگلیسی رو بیشتر دوست دارم. از نظر فنی بخش خوبی از سئوکارها هم URL انگلیسی برای متن فارسی رو اوکی میدونن (نه همه شون).
     سوتی هم زیاد دادم توی انتخاب URLها. مخصوصا URLهای بد اونهایی هستن که اول فارسی شون توی ذهنم بوده و اومدم ترجمه شون کردم. قشنگها، مثل این که گفتی، واقعا به انگلیسی به ذهنم اومدن.

     الان که کامنت تو رو خوندم و متن خودم هم از اول خوندم، و با توجه به بحث های IFS میتونیم تجزیه بیشتری داشته باشیم.
     یعنی به جای تقسیم کردن روان مون به دو بخش خوب و بد (یا خاکستری)، بیایم روان مون رو یه محل منازعه بزرگ در نظر بگیریم که کلی مبارز یا contender داخلش هست و هرکدوم دارن سعی میکنن که توی این لحظه فرمون روان/ذهن/زندگی ما رو به دست بگیرن.
     «نوید تنبل» – «نوید بی‌ادب» – «نوید سختکوش» – «نوید بی‌شعور» – «نوید باملاحظه» و الی آخر.
     و در خیلی از موقعیتها نظرات و منافع این پارتها یا «نویدک‌»ها با هم تداخل یا اشتراک داره. مثلا الان که میخوام کار کنم نوید بی ادب و نوید بی شعور دارن من رو از کار دور میکنن.
     یا خیلی از اوقات اگه آدم میخواد باملاحظه باشه و کار درست رو انجام بده، باید زحمت بیشتری متحمل بشه، پست باید سختکوش هم باشه.
     آره قطعا همه مون لحظات سرنوشت ساز و نبردهای شخصی سرنوشت ساز داریم. اگه متن رو ادیت کنم حتما این مسئله رو هم لحاظ میکنم.
     مثلا ممکنه من صرفا به خاطر تنبلی و خودناباوری هیچ وقت سعی نکنم یه بار برای همیشه مشکلم رو با ریاضیات حل کنم و همین مسئله من رو سوق بده و به تغییر رشته و خط زدن خیلی از مشاغل از لیست «مشاغلِ مناسب من». در حالی که شاید اگر میرفتم سراغ رشته ای مثل داده کاوی آدم خفنی میشدم و الان که دارم میرم سراغ مسیر فلان، آدم معمولی ای باقی بمونم برای همیشه (کاملا فرضی دارم میگم).

     آره ما که مدل سازی بلد نیستیم. اونها که بلدن هم مدل سازیشون بی نقص نیست. 🙂
     به نظرم همین که یکم بهش توی این context متفاوت فکر کردیم و صحبت کردیم، یه ذره به فهم بهتر IFS و شاید خودمون (یا حداقل خودم)، کمک کرده باشه.

     مثل همیشه با کامنتت من رو خوشحال کردی. و البته افق تازه ای رو بهم نشون دادی.
     ممنون. 🙂

     پاسخ
     • 
       مجتبی در ۱۹ فروردین ۱۴۰۱

       سلام نوید
       داشتم توی وبلاگت می‌گشتم و پست و کامنت‌هات رو می‌خوندم که رسیدم به این پست و کامنت خودم و خودت متعلق به حدودا ۵۰ روز پیش.
       بعد یادم اومد که همون روز(۱ اسفند) در پاسخ به کامنتت، رفتم توی وبلاگ خودم و یه چیزهایی در این مورد نوشتم که هم به تو بگم و هم شاید تبدیل به یک پست وبلاگی بشه.
       تنبلی کردم و متاسفانه تبدیل به پست وبلاگی که نشد؛ ولی امیدوارم حداقل بتونه تبدیل به یه کامنتِ شاید به دردبخور در اینجا بشه. 🙂
       رفتم خوندمش و یه کمی تغییر(فقط درحدِ اصلاح اشتباهات تایپی و کمی نظم دادن به ساختار صحبت‌هام) روش اعمال کردم و سعی کردم با حفظِ ادبیات ۵۰ روز پیشم، به اینجا منتقل کنم که تو الان می‌تونی از این پایین بخونی:
       **
       “”آره باهات موافقم نوید.
       یه چیز جالب که با خوندن کامنتت متوجهش شدم اینه که ممکنه اون نویدَک تنبل و خودناباور یا مجتبی‌اَک بی‌ملاحظه یا کمال‌گرا، خیلی هوشمندانه و سوسکی سرِ بقیه‌ی پارت‌ها کلاه بذاره و وضعیتی که درش هست یا کارهایی که انجام میده رو توجیه کنه.
       این که میگم رو خودم کاملا تجربه کرده‌ام و به هرحال سخنی هست که از جان برآمده(و امیدوارم لاجَرَم، بر جان هم بشینه 🙂 )
       یادمه درمورد خودم توی دبیرستان، یه همچین مجتبی‌اَکی بود که خیلی ناقلا بود و پدرم رو درمی‌آورد!
       مثالی که درمورد درس ریاضی زدی، من رو به یاد همون پارت انداخت.
       وقتی دبیرستانی شدم(شروع کلاس دهم) یه پارت کمال‌گرا سر و کلّه‌ش پیدا شد که بهم می‌گفت: “مجتبی! تو حتما باید خاص باشی و با بقیه همکلاسی‌هات فرق داشته باشی. همونطوری که وقتی کلاس هشتم و نهم بودی، از طریق بازیگری توی تئاتر و کسب مقام استانی توی این رشته هنری، در مرکز توجه مسئولین مدرسه و هم‌کلاسی‌ها و هم‌مدرسه‌ای‌هات بودی، باید اینجا هم به هرنحوی که ممکنه، همین‌کار رو بکنی و از یه طریقی outlier بشی.”
       این گفتگوی ذهنی چیزی بود که مدت‌ها توی کلّه‌ی من در جریان بود و شاید بشه گفت خواب و خوراک رو بر من حروم کرده بود! :/
       نمی‌دونم که تو جوّ مدارس تیزهوشان و به اصطلاح “مدارس برتر” رو می‌دونی چه‌طوریه یا نه؟ اما ما توی دبیرستان دوره دوممون که باید آخرش کنکور می‌دادیم «درس و مشق و رتبه و تراز آزمون» اولویت اوّل و آخرِ مدرسه، مسئولین و ننه بابای اکثر بچه‌ها بود. و فقط کسانی توسط مسئولین مدرسه و همکلاسی‌ها به عنوانِ «آدم» به حساب می‌اومدن که درسشون خیلی خوب بود و تراز فلان آزمون آزمایشیشون بالا بود و جزو دانش‌آموزان برتر شهر یا استان بودن.
       از طرفی جَو رقابتی ناسالمی که بین بعضی از بچه‌های درس‌خون یا “شاخ” حاکم بود؛ به معنی واقعی کلمه «تهوع آور» بود. مثلا دانش‌آموز رتبه سوم کلاسمون به اوّلی دروغ می‌گفت که من فلان معلم، مشاور یا موسسه آموزشی رو نمی‌شناسم. اون یکی کتابهای جدید کتابخونه رو غارت می‌کرد و از اوّل سال تا آخر سال دست خودش و دوستش نگه می‌داشت. یکی هم بود که سوالات آزمون‌های آزمایشی قلمچی رو می‌خرید یا از توی کانال‌های تلگرام برمیداشت؛ فقط برای این که درصد و ترازش (توی آزمونی که معیار ارزش‌گذاری ما بوده) بالا بشه و روی یکی دیگه رو کم کنه یا فرو کنه توی چشم پدر و مادرش. یه چند نفر شاخص هم بودن که کلا چشمِ دیدنِ پیشرفت بقیه رو نداشتن و اگه یه نفر که چند سال درسش خیلی خوب نبود، کمی پیشرفت می‌کرد یا اسمش سرِ زبون بچه‌ها می‌افتاد، اون خرخون‌ها همراه با «حس تنفر» که انگار موقعیت خودشون در معرض خطر قرار گرفته میگفتن: “فلانی هم دیگه برا ما آدم شده و تراز بالا میاره!””
       **
       …
       خب؛
       میدونی چی شد نوید؟
       همون موقع(۵۰ روز پیش) که داشتم این کامنت رو به صورت پیش‌نویس پست وبلاگ، توی وبلاگم ذخیره میکردم؛ به این فکر کردم که با توجه به نحوه تعامل و سابقه‌ی سه ترمه‌ی من با رشته پزشکی، به احتمال زیاد یکی از دلایل اینکه توی دانشگاه هم مثل مدرسه، خیلی دل به درس نمیدم و با جدیت، دروس پزشکی رو نمی‌خونم یا اصلا نمیخوام(و شاید می‌ترسم) شروع به خوندنشون بکنم، همین «حس بد و شرطی شدن ذهنم» نسبت به «درس‌خون بودن» و «بدجنس بودن» بوده.
       منظورم اینه که چون بچه درس‌خون‌هایی که باهاشون سر و کار داشته‌ام، اکثرشون بدجنس بوده‌ان(یا من فکر میکنم بدجنس بودن) در حس بد من نسبت به خودِ فعلِ «درس خوندن»، تاثیر منفی گذاشته‌ان. :/
       جالب هم اینکه اکثرشون همین الان دانشجوی رشته پزشکی هستند و اون ترم‌های گذشته حس می‌کردم که نه فقط چهار پنج نفر، که همه‌ی دور و بری هام توی دانشگاه، همون مدلی و خبیث هستند!
       به همین خاطر توی ترم‌های گذشته ذهنم نسبت به بعضی از همکلاسی‌ها و رشته‌ی تحصیلیم در دانشگاه، یه همچین موضعی داشت.
       …
       .
       حس می‌کنم کامنتم زیادی طولانی شد و شاید خارج از حوصله یا تمایل تو به شنیدن این مسئله باشه؛ به همین خاطر فعلا کافیه، اما
       اگه نسبت به دونستن درمورد اینکه منِ الان و دانشجوی ترم چهار، برای cope کردن با شرایط مذکور و نگرشی که داشته‌ام، چه کار کرده و میکنم تمایل داری؛ بهم بگو که ایشالله صحبت‌هام رو با توجه به اشاره‌ی خودت به این نکته‌ی مهم در کامنتت ادامه بدم:

       “مثلا ممکنه من صرفا به خاطر تنبلی و خودناباوری هیچ وقت سعی نکنم یه بار برای همیشه مشکلم رو با ریاضیات حل کنم و همین مسئله من رو سوق بده و به تغییر رشته و خط زدن خیلی از مشاغل از لیست «مشاغلِ مناسب من»”

       پاسخ
       • 
         نوید در ۲۰ فروردین ۱۴۰۱

         سلام مجتبی
         نمیدونم پست «پیدا کردن جای خود بین آدم‌ها» رو خوندی یانه.
         اونجا اشاره کردم که دو تا از بچه های تاپ کلاس (شاید دوتای برتر) واقعا از نظر اخلاقی هم بچه های خوبی بودن. مغرور یا عوضی نبودن اصلا. اما اتفاقا تعداد قابل توجهی عوضیِ درسخون داشتیم. دقیقا یکی بود که از شدت غرور به امثال من نگاه هم نمیکرد. کلا ما رو جزو آدم نمیدید. یا خود معلم هم به شدت فرق میذاشت بین مون. احتمالا چنین آدمهایی توی سطح بالاتر و نزدیک کنکور از نظر اخلاقی aggresive تر و سمی تر هم میشن.
         نه هیچ تصوری از فضای تیزهوشان ندارم. آخرین تجربه نزدیکم بهشون همین کلاس ششم که الان و توی لینک درباره اش حرف زدم بوده. از کلاس هفتم مسیرم از «تیزهوشان» جدا شد.
         منم همیشه outlier بودن رو دوست داشتم. اما توی مدرسه تلاشی براش نکردم. توی دانشگاه هم به نظرم ارزش تلاش کردن نداره. اما توی بعضی حوزه ها چرا. واقعا دوست دارم outlier بشم. و امیدوارم حداقل توی یکی دوتا از اونهایی که دوست دارم رو بشم.
         خوشبختانه حس بدی به درس خوندن و یادگیری ندارم. مخصوصا اقتصاد که هرچی بیشتر بفهمی به احتمال زیاد روی موفقیتهای (مالی) آینده ات اثر مثبتی میزاره.
         حس بدم به هم‌دانشجوییهام به این خاطره که مثل منن. یا حتی از من بدتر. توی فیلم ها نمیدونم دیدی یانه. یکی هست که از اون یکی متنفره. بعد فیلم که جلو میره میبینی اینا چقدر شبیه همن. دلیلش اینه که ما از کسی که بدیهای ما رو در خودش داشته باشه به صورت ویژه ای متنفر میشیم. یا حداقل من اینجوری ام.
         قطعا دوست دارم که این صحبت ادامه پیدا کنه. چون درس و دانشگاه برای منم داره معضل میشه تقریبا.
         مجتبی به نظرم این حرفهایی که میزنی نه تنها شاید بعدا به درد یکی مثل خودمون (یا چندسال کوچکتر) بخوره، بلکه برای خودت هم بعدها خیلی ارزشمند خواهد بود. اگه خواستی هرچیزی که تا اینجا نوشتی رو ببر توی وبلاگت پست کن. اینجا کپی رایت وجود نداره اگه حس کردی چیزی گفتم که به حرفهات ربط داره توی پستت ازش استفاده کن. ادامه بحث رو میبریم اونجا. البته اگه خواستی. اگه نخواستی نحوه cope کردنت و باقی حرفها رو همینجا بزن. هرجور راحتی.
         به خودت سخت نگیر مجتبی. پست وبلاگ لازم نیست حتما خیلی طولانی باشه یا ساختار خوبی داشته باشه.

         پاسخ