داشتن حسرت و آرزو در زندگی خیلی مهمه. کسی که خواسته و آرزوی نرسیده نداشته باشه یا به تمام آرزوهاش رسیده باشه دیگه زندگی‌اش بی‌معنی می‌شه. منظور من فقط هدف گذاری نیست. قطعا هدفگذاری در کیفیت زندگی افراد تاثیر به سزایی داره. اما افراد زیادی هستن که شادن و خیلی عادی بدون هیچ هدف خاصی زندگی می‌کنن.
به هرحال همۀ پسرها برنامه ندارن تا محرم هیکل‌شون رو بسازن. همۀ آدم‌ها هم عشقی ندارن که به خاطرش زنده باشن. اما همه‌مون ته دل‌مون یه چیزهایی رو می‌خوایم. اون‌ها اهداف‌مون نیستن. مثلا اگه همین الان بفهمم یه ساعت بیشتر زنده نمی‌مونم با خودم می‌گم: «منکه هنوز پام رو از این بهشت برین بیرون نذاشتم، هیچ جای دنیا رو ندیدم، به هیچ دستاورد خاصی نرسیدم، هنوز هیچ کدوم از کنسرت‌های تیلور سوییفت یا فیلم‌های کریستوفر نولان رو توی سالن (کنسرت یا سینما) ندیدم، نه عاشق شدم و نه عاشقم شدن، کلی کتاب و فیلم و بازی هست که دوست دارم بخونم، ببینم و بازی کنم.»
من اگر بچه داشتم و اگر توانایی مالی داشتم، سعی می‌کردم تمام خواسته‌های کوچیک و سطحی‌اش رو خودم مرتفع کنم. مثلا بچه‌ام دغدغۀ اینکه همه کنسول بازی دارن، خانواده‌شون ماشین مدل بالا و خونه‌های بزرگ دارن و هرچی می‌خوان زود به دست میارن رو نداشته باشه. شاید این باعث بشه من یه عقده‌ای به نظر بیام که می‌خواد چیزهایی که خودش نداشته رو برای بچه‌هاش فراهم کنه.
این تا حدی هم درسته. یه بخشی از این‌ها حسرت‌های من هستن. اما امید من اینه که کاری کنم حسرتها و آرزوهای بچه‌ام از کنسول بازی و این شر و ورا فراتر بره. می‌دونم که احتمالش هست بچه‌هایی که به همۀ آرزوهاشون می‌رسن در بزرگسالی به پوچی برسن و بی‌هدف بشن. اما من دلم می‌خواد وقتی اون خواسته‌ها و حسرت‌های سطحی کنار رفتن به مرور بچه‌ام به سمت خواسته‌های بزرگ‌تری بره که قراره خودش بهشون برسه.
به هرحال نتیجۀ آرزوها و حسرت‌های سطحی رو در بین بیشتر همسالان و هموطنان می‌بینیم. یه بار معلم‌مون از آرزوهامون پرسید. فکر می‌کنید آرزوهای سی و اندی پسر ۱۶-۱۷ ساله چی باشن؟ بیشتریا ماشین و موتور و مغازه و خونه و شغل بی‌دردسر می‌خواستن.
فکر کنم هیچ کدوم‌مون نگفتیم من آرزوم اینه که تا قبل از پنجاه سالگی یک کسب و کار یک میلیارد دلاری (یونیکرن) داشته باشم.
بنابراین بهترین کار رو برای بچه‌های آقای بیل گیتس کرد که گفت نه اونقدی می‌زارم که دیگه دست از کار بکشن و نه اجازه می‌دم طعم فقر رو بچشن (توی اینترنت نوشته قراره برای هرکدوم از سه فرزندش ۱۰ میلیون دلار ارث باقی بذاره و بقیه رو وقف کنه).
فکر می‌کنم بهترین کار اینه که مطمئن بشیم بچه‌هامون حسرت‌های زیادی کوچیک ندارن (که یهو با خرید پراید انگیزه‌شون برای کار کردن و زندگی از دست نره) و زیادی هم تامین نشن که دیگه آرزو و خواسته‌ای براشون نمونه.
