شروع کردن و ادامه دادن

2 نظر

1. 
   امین در ۱۵ فروردین ۱۴۰۰

   نوید جان چقد شبیه منی و ملوم نیست تو منی یا من تو 🙂
   کامنتت رو توی پست دهه هشتادی آقای شاهین کلانتری دیدم و گفتم بذا یه نگاهی بکنم کشوری (به قول شاهین خان! 🙂 ) که ساختی رو چجوریاس، دو سه ساعت هست پرسه میزنم بین پستات و چقد وجه تمایز داریم لامصب! منم دهه هشتادی‌ام، رشتمم نرم افزاره و از قراره معلوم پست های که ازت خوندم تقریبا مو نمیزنی با خودم به جز اینکه وبلاگت رو ردیف کردی و مینویسی (من فک کنم برای بار سوم باشه که هاست و دامین میخرم و هیچکاری نمیکنم!)
   فک کردم شاید من فقط این مریضی رو داشته باشم! ببین اینجوریه که دو روز افتر کار میکنم و تو فاز موشن گرافیکم روز بعدش جو هوش مصنوعی میگرتم میرم پایتون، یهو میگم گیم هم چیز بدی نیست یونیتی کار میکنم و یا یهو بعدش میگم بریم هک کنیم بشیم الیوت اندرسون:) … گاهی فک میکنم دلیلش این باشه که زیاد وبلاگ و سوشیال گردی می کنم و درمورد تجربه های دیگران تو اون زمینه می خونم و این باعث میشه برم سمتشون و یه سیخونکی به هر کدوم بزنم. یه دلیل دیگشم که فک کنم ویژن خاصی ندارم و دارم تست میکنم ببینم دقیقا با کدوم حال میکنم همون رو برم جلو و کلا کاری که با کامپیوتر باشه رو دوست دارم، میخواد نصب ویندوز فیلان فامیل و رایت کردن فول آلبوم عباس قادری! برا فک و فامیل باشه تا عمیق تر شدنش توی هر حوزه‌ای ازش (البته از بچگی ساخت انیمیشن دوست داشتم)
   خلاصه که راه حلی را گر یافتی ما را نیز پندی ده شاید رستگار شویم 🙂

   پاسخ
   • 
     نوید در ۱۵ فروردین ۱۴۰۰

     سلام امین جان
     کشور که هیچی. من خیلی میخوام خودمو بالا ببرم میگم قصر ساختم اما با فعالیت کمی که دارم هنوز شبیه کلبه ست. اما حداقل مال خودمه. 🙂
     چه جالب. حتی اگه این وجه تمایز های دیگه که گفتی وجود نداشت، همین که هی به چیزهای مختلفی جذب میشی یعنی یک روحیم در دو بدن. 😉
     البته خارج از شوخی فکر کنم بخش زیادی از آدمها توی این سنین مسیر پیش روشون باز و گسترده بوده. این آزادی که ما داریم هم موهبته و هم رنج. امیدوارم بتونیم ازش درست استفاده کنیم.
     میبینی که منم همچین «بنویس» نیستم. اما یه برنامه هایی دارم که احتمالا فعالیت اینجا یکم بیشتر میشه. نگران نباش به وقتش انجام میشه. تقریبا اواسط تابستون یا اول مرداد بود که شاهین کلانتری بهم پیشنهاد کرد که وبلاگ راه بندازم و منم با بالاترین سرعت ممکن (برای خودم) موفق شدم اول شهریور ۹۸ وبلاگو راه بندازم. پشیمون نیستم اما میشد تصمیمات بهتری بگیرم. مثلا این قالب خیلی قشنگ و روون و سریعه. اما میشد اول کار پول قالب ندم و از قالب های رایگان و ساده استفاده کنم. و این که سرورم تا یک سال آلمان بود اما به خاطر تورم مجبور شدم منتقل کنم ایران. باید از همون اول ایران میگرفتم.
     امین جان، من و تو (و بقیه آدم های مستعد و تیزهوش D:) این موهبت رو داریم که به چیزهای مختلفی علاقه داریم و استعداد خیلی هاشون هم داریم (همه آدم های استعدادهای مختلفی دارن). این چندعلاقگی و استعدادهای چندگانه برای ما که مسیرمون مشخص نیست آزاردهنده ست. اما وقتی که به نتیجه نهایی مون برسیم قطعا به آرامش روحی و آسایش مادی میرسیم.
     من خودم برنامه نویسی کردم. گرافیک کار کردم. تولید محتوا کردم (و قراره بکنم). و قراره فروشندگی بکنم و در آینده دور بازرگان بشم. میبینی؟ یه پازلی دستمونه که انگار قطعاتش به هم ربطی دارن. اما خدا رو چه دیدی شاید بیست سال بعد این نقاط بی معنی به هم وصل شدن و یه معنی ای پیدا کردن. این سخنرانی استیو جابز رو ببین.
     همه این حرفا که زدم بازم یادآوری کنم که منم هنوز از این چاه در نیومدم. 🙂 تنها کاری که از دستمون برمیاد اینه که به جلو حرکت کنیم و ببینیم چی میشه.
     با توجه به چیزهایی که توی پاراگراف یکی مونده به آخر گفتی تو از من جلوتریا. حداقل با اطمینان نسبی میشه گفت که کارت با کامپیوتر درگیره. از من سه هیچ جلویی.
     هروفت وبلاگ زدی لطفا و حتما به من اطلاع بده که از دستت ندم. اگر هم درباره راه اندازی وبلاگ سوالی داشتی که حس کردی من میتونم راهنمایی کنم، خوشحال میشم راهنمایی کنم.
     اگه خواستی میتونی نوشته های کتگوری وبلاگ نویسی و تگ راه اندازی سایت رو بخونی. شاید برات مفید بود.
     شاد و تندرست باشی.

     پاسخ